Ուղիղ մեկ տարի առաջ այս օրը շփման գծում թեժ էր։ Ոգևորված նախորդ երկո օրերի հարաբերական հաջողություններից, երբ զոհ չտալով կարողացել էին թափանցել շփման գծի մյուս կողմը (ճիշտ ա, մեր ժամկետային հերոս Նորայր Քամալյանը անզեն լինելով հանդերձ, տվել անդազահան էր արել դրանց սպեցնազին ու մեկի ոտքն էր կոտրել), ադրբեջանցիները ավելի վճռական գործողությունների դիմեցին ու շփման գծի մի հատված որոշեցին գրավել ու պահել։

Ոնց ասում են, այն ինչ եղավ հետո, շատ տխուր էր... իրանց համար. մի գիշերվա մեջ 14 զոհ տվեցին, երբ իրենց խումբը հայտնվեց կրակային պարկի մեջ ու երեք կողմից գյուլվելով, գրեթե ամբողջական կազմով ոչնչացվեց։ Արդյունքում, դա դարձավ առաջին ու վբերջին անգամը, երբ Ադրբեջանը ազնվորեն ներկայացրեց իր իրական զոհերի թիվը, որովհետև հենց Բաքվում իմացան, որ մի գիշերվա մեջ կես փարախ ոչխար ենք վարի տվել՝ հիստերիա ու պանիկա սկսեց։ օդանավակայանում հերթեր սկսեցին գոյանալ, ֆեյսբուքում էլ հազարավոր ադրբեջանցի օգտատերեր սկսեցին սև ժապավեններ դնել պրոֆիլի նկարում։

Ինչևէ, կարելի է օգոստոսի 4-ը համարել պատերազմի նոր փուլի մեկնարկի սիմվոլիկ օր։ Ճիշտ է, դիվերսիոն -հետախուզական գործողություններ հակառակորդը ձեռնարկում էր դեռ փետրվարից, բայց էսկալացիան իր պիկին հասավ հենց այս օրերին ու մեր տղաները փառքով անցան այդ փորձությունով։ Ի դեպ ասեմ, անցած տարի էս օրերին, ի տարբերություն բադրջանների, հազարավոր հայեր դիմել էին ՊՆ ու զինկոմիսարիատներ՝ կամավորական սկզբունքներով առաջնագիծ գնալու համար ու ՀՀ ՊՆ-ն մերժում էր, բայց անգամ մերժում ստանալուց հետո, մի քանի հարյուր կամավորներ իրենց միջոցներով հասան Արցախ ու բարձարցան դիրքեր...
Այ սա է ամենակարևոր ու արժեքավոր ձեռքբերումը այդ սարսափելի օրերի։ Հայաստանում 2014 թվականի օգոստոսի 4-ին եցավ ռազմա-հայրենասիրական սերնդափոխություն ու նոր սերունդը իրոք սկսեց տեր կանգնել երկրի սահմաններին ու ոչ թե ստիպողաբար, կամ էլ թեկուզ որովհետև պարտադիր էր, այլ գիտակցված, կամավորական հիմքերով ու անկախ նարնից, թե ինչ գաղջեր կան եմր ներքաղաքական-հասարակական կյանքում։

Կոնստանտին Տեր-Նակալյան