Որ չասեմ կպայթեմ: Երկրորդ դեպքնա դավաճանության, իսկ մեղավորը մեր հասարակության և իշխանության , այսպես կոչված, մարդասիրությունն է : Էն օրը, , որ 2010 ին դավաճանած և ընտանիքով կամավոր գերի հանձնված մարդուն հետ ընդունեցինք, խղճացինք, չպատժեցինք, այդ օրը կանաչ լույս վառեցինք դավաճանների համար: Արագ մոռացանք ,թե ինչպես էր նույն ընտանիքը հակահայ ելույթներ ունենում ազիկստանի հեռուստատեսության եթերից, իսկ, երբ հետ եկան և սկսեցին պատմել, թե ինչպես են վարվել իրենց հետ, երբ օգտագործել վերջացրել են, մարդիկ մոռացան անցյալը և սկսեցին խղճալ նրանց: Երբ ասում էի, որ ինչ արել են դավաճաններին լավ են արել. հետս վիճում էին, ասում էին, որ ես հակահումանիստ եմ: Դե վայելեք հումանիզմի քաղցր պտուղները, որ իմանաք ինչ է նշանակում ներել դավաճանությունը:

Տիգրան Մկրտչյան