Տուն էի վերադառնում և ինչպես ամեն տարի փորձում էի գտնել այն բնակարանները, որոնց պատուհաները զարդարված են: Պետք է տխրությամբ նշեմ, որ քաղաքային լույսերի կողիքն , որոնք տարեց տարի շատանում են քչանում են պատուհանների լույսերը: Առաջ դրանք շատ էին, դրանք մի տեսակ հարազտ են, իհարկե դու չգիտես ով է ապրում այդ բնակարանում, բայց նրա լույսը, որը մի պահ գեղեցկացնում է քո տեսադաշտը քեզ ու այդ ընտանիաին հարազատ է դարձնում: Ինչ է ստացվում, մարդիկ այլևս ուրախ չե՞ն, այլևս նրանք հարազտ չե՞ն ինձ ու քեզ: Իհարկե աշխարհը փոփոխվում է ու Մարդիկ հիմա ավելի պակաս ուրախ են, բայց պետք է ժպտալ, լույսերը միացել պատուհանին ու հարազատ լույսով ժպիտ պարգևել դիմացիններին:

 

 


Էդգար Խաչատրյան