Երբ կարդում եմ ազիկների լուրերը,որտեղ վայնասուն են կապում ու իրենց զոհն են ներկայացնում Հայկական բանակի,մի տեսակ հպարտություն եմ ապրում:Հոգիս մի տեսակ փառավորվում է,որ մենք դրանց էդքան արցունք ու ցավ ենք կարում պատճառել:Հիմա ուզում եմ ասեմ,որ հերիքա մենք մեզ ներակյացնենք որպես զոհ,որպես հալածյալ ազգ թուրքերի կողմից՝ նրանք անթաքաույց ուրախանում են դա լսելով:Մենք պետք է վրեժի,մեր կորցրածը հետ բերելու մասին բարձրաձայենք,իսկ մեզ պատճառած ցավը ինքներս մեր մեջ տանենք,որ դրանք մեր աչքերին արցունք չտեսնեն,այլ վրեժի ցասումի փայլը տեսնեն միայն:

 

 


Կարեն Հովհաննիսյան