Հիմա էլ «համացանցային հերոսները» սկսել են քննադատել Հայկական զինուժին, զոհված օդաչուների մարմինները չեզոք գոտուց ուշ դուրս համար: Հետաքրքիր է, այդ «հերոսները» երբևէ մտածե՞լ են, թե դա ի՞նչ մեծ ու դժվարին գործ է, չե՞ , որ խոսքը վերաբերվում է ոչ մի մարդկային արժեք չունեցող, ադրբեջանցի հորջորջված թուրքի քթի տակից երեք զոհերի մարմիններն աննկատ տանելուն և խոցված ուղղաթիռի հետազոտությանն անհրաժեշտ մասերը:
Կամ երբևէ, իրենց դրե՞լ են ԶՈՒ ի տեղը, մտածե՞լ են թե ինչպես կարելի է դա անել, ցավալի է, բայց այդ անիմաստ գրողներից ոմանք զենք բռնել չգիտեն,ավելին, մի մասնը զենք միայն համակարգչային խաղերով է տեսել:
Եվ այս զենքից, ու ռազմական գործից հեռու,հեշտասեր, կյանքում սահման չտեսած «քաջերը», փնովում են ճշմարիտ Քաջերին, ուշանալու համար:
Այլ բան էր երբ մարդիք վրեժի ծարավից պահանջում էին ռազմական գործողություններ, բայց տաք վառարանի մոտ նստել և ուղղակի մեղադրելու համար մեղադրել Զինվորին, անհնարը անելու համար, մեղմ ասած անբարոյականություն է:
Հայ զինվորն էլի արեց անհնարինը, իր անունը փառքով պսակելով, ինչպես վայել է քաջին, իսկ փնովողները, այդպես էլ մնացին փնովողներ:
Գևորգ Գարդմանցի Գյուլումյան
