23 տարի առաջ ԼՂՀ-ն հռչակեց իր անկախությունը:   


Այն ժամանակ դեռ ԽՍՀՄ-ը, գոնե ֆորմալ առումով, գոյություն ուներ ու ստացվում է, որ Արցախն ընտրել էր իր անկախությունը հռչակելու ամենապատեհ առիթը: Մի կողմից՝ պետք չէր մնալ փլուզվող կայսրության փլատակների տակ, մյուս կողմից՝ Արցախն ընդհանուր ճանապարհ չուներ տոտալիտար Ադրբեջանի հետ:


Շատերն են վիճում՝ արդյո՞ք արդարացված էր ԼՂՀ անկախության որոշումը, թե՞ պետք էր հավատարիմ մնալ Հայաստանի ու Արցախի վերամիավորման գաղափարին:


Ոչ մի խելամիտ մարդ չի կասկածում, որ Արցախը մեր ընդհանուր հայրենիքի մի մասն է, սակայն պետք է հաշվի առնել նաև այն իրողություններն, որ կան աշխարհում:


Այս տեսանկյունից ԼՂՀ հռչակումը տեղավովում է ազգերի ինքնորոշման սկզբունքի շրջանակում ու լրիվ ներդաշնակ է համաշխարհային զարգացման համատեքստին:


Այլ խնդիր է, որ ԼՂՀ-ն միջազգայնորեն առայժմ ճանաչված չէ, սակայն կարծում եմ, որ դա ժամանակի խնդիր է. Արցախում մեծացել է անկախության սերունդ, որն ոչ մի պարագայում իր ապագան չի պատկերացնում ավտորիտար Ադրբեջանի կազմում:


Որպեսզի Արցախի անկախությունը լիարժեք իրականություն դառնա, հարկ է ԼՂՀ-ում ձևավորել համակարգ, որի նպատակը մարդկանց ազատությունն է ու անվտանգությունը:


Ազատ քաղաքացիները անկախության ու ինքնիշխանության հիմնական երաշխիքն են:

 


Սուրեն Սուրենյանց