Մեկն իր երկիրը խանութների և տաքսիների գներով է չափում, մյուսը՝ այստեղ ներդրած ժամանակով ու նյարդերով:
Մեկն իր երկրում տիրող անօրինության փաստով վշտանում է, մյուսն՝ ուրախանում ու դրանից օգտվում:
Մեկն իր Հայրենիքը հարուստ անցյալով արժևորում է, մյուսն՝ անորոշ ապագայով՝ արժեզրկում:
Մեկի համար հայրենասիրության օրինակ է տեղական արտադրության օլիգարխի անմարդկային արարքների մասին հիշողություններին որպես հակակշիռ արվող բարեգործությունը, մյուսի համար՝ ցեղասպանության ժամանակ հայկական գրերը սեփական կյանքի գնով փրկելը:
Մեկի համար հայրենասիրություն է տարին մեկ անգամ Հայաստան գալը, մյուսի համար՝ այստեղից չգնալը:
Հ.Գ. Հայրերի երկիրը սիրելու համար պետք է հայրական զգացում ունենաս, այսինքն՝ մեծի ինքնագիտակցություն և պատասխանատվության զգացում:
Մովսես Դեմիրճյան
