Եզդիները ըստ էության ընթանում են այն նույն ճանապարհով, որով հարյուր տարի առաջ ընթացել են հայերը:
Նրանք փորձում են միջազգային հանրության առջև խղճահարություն առաջացնել, լսեցնել ամբողջ աշխարհին թե ինչ տառապանքների միջով են իրենք անցնում, անգամ մորթվելու ամենավերջին պահին մեծ տերություններից օգնություն են ակնկալում:

Ինչ ծանոթ տրամադրություններ են, երևի թե բոլորս էլ նմանատիպ նկարագրություններ հանդիպել ենք Հայոց պատմության դասագրքերը ընթերցելիս:

Եզդիները նույնիսկ նեղանում են հայերից՝ ասելով, թե Հայաստանի Հանրապետությունը ինչպես հարկն է սատար չի կանգնում իրենց դժբախտությանը:

Իսկ իմ խորին համոզմամբ հայերի կողմից եզդիներին ուղղված լավագույն օգնությունը կարող է լինել հետևյալը. ներկայացնել նրանց Հայոց պատմության հերոսական և ողբերգական էջերը՝ հիշեցնելով, որ հայերը մորթվել և հայրենազրկվել են այն ժամանակ, երբ եզդիների նման հույսները դրել են միջազգային հանրության գթասրտության և օգնության վրա, իսկ հաղթել և պետականութուն են ստեղծել միայն այն ժամանակ, երբ կռվի են դուրս եկել որսորդական հրացաններով և հացի դանակներով:

Հետգրություն, սիրելի եզդիներ Ձեր ճակատագրի և Ձեր սերունդների համար պատասխաատու եք միայն դուք, Ձեր ապրելու իրավունքը միայն դուք կարող եք հաստատել, այնել միայն զենքի ուժով:

Իսկ Սարդարապատի, Արցախի հերոսամարտերին ձեր մասնակցությունը պայմանավորված է եղել Ձեր իսկ անվտանգությամբ և շահերով, քանի որ դուք մշտապես գիտակցել և գիտակցում եք, որ մոլորակի վրա Ձեզ համար չկա առավել ապահով տեղ, քան Հայաստանի Հանրապետությունն է:

 
Կարպիս Փաշոյան