Ամեն օր սովորության համաձայն նայում եմ լուսնին...
Իսկ այսօրը ուրիշ է.... Գեղեցիկ է Լիալուսինը ..
Երբեմն ինձ թվում է, թե անցյալում, ինչպես ասում են' նախկին կյանքում ' կենդանիներից' Գայլ եմ եղել...Գայլուհի....
Ամեն անգամ, երբ ինձ տեսնում եմ Լիալուսնի ժամանակ հայելիում, ինչ-որ տարօրինակ բան եմ զգում իմ հայցքում և արտաքինում......Կարծես թե ուրիշ մեկն է ինձ հայելիով նայում , ժպտում, քմծիծաղ տալիս....իսկ հետո այդ դեմքն ու արտաքինը անհետանում է....,
Չնայած այն հանգամանքին, որ դա կարող է կատարվել երկու ''ես''-երի , և մարմինին եւ արյունին միաձուլումներից'հայելիում:
Ամենայն հավանականությամբ, այդ իսկ պատճառով այդ ամենը հավաքվել է իմ մեջ' մարմնիս դարձել հավերժություն, եւ դրա արյունառուշտ անչափելի վեհափառը շատ անգամ ավելի մեծ է, քան իշխանության եկած բոլոր նրանք, որ սրով եւ նիզակով բոլոր մարտերին, բոլոր ժամանակներում, բոլոր երկրներում.
Երբ ես առաջին անգամ տեսա ինձ հայելիում, նկատեցի , որ նման չեմ ինձ Լիալուսին ժամանակ ինձ, ինչպես մի երեխա, սկզբում սարսափեցի, հետո անհամեմատելի սենսացիա. ճիչով' իմ ողջ լինելու մի հրաշալի համադրություն և ուրախություն պատճառեց ինձ..որ բնավ չեմ տարբերվում ողջ մարդկանցից......
Նա միշտ նայում է ինձ հայելու միջոցով...., քանի որ նրան նայում եմ ուժեղ.
Այսօր ես կրկին նայեցի նրան..Նա էլի քմծիծաղ էր տալիս.....ու աչքերը կիսափակ ժպտում էր...
Խորամանկ չէր այդ ժպիտը, կարծես ինչ որ բան էր ուզում ասած լիներ...բայց ...անհետացավ....
Նրա աչքերը արտաքինից շողշողում են բայց ագահ ու գիշատիչ չէ... Քանի որ, եթե կլանող մադկային հոտը արյան եւ սպառման լիներ, նա վաղուց իրեն կկշտացներ արյան ծովերով....հատկապես իր թշանամիների արյունը վաղուց խմած կլիներ..... .
Ինչպես արտասովոր պարզությամբ նա ակտիվացրել է ինձ, որը սովորաբար կոչվում է առաջին ''Սեր'' : Երբեք չթողնել իմ կյանքը, որ պատկերը պահվում է 'իր հիշողության մեջ, քանի որ, եթե ոմանց համար հստակ է, որ ստիպում է նույնիսկ սիրել իրեն' Գայլուհուն...., Նա ավելի գեղեցիկ է, մշտանենջական:
Բավականին վստահ եմ, որ, իմ մոռացկոտությունը նախկին կյանքից բյուրեղյա է. Սակայն միշտ չէ, որ ամեն տեղ պարզ է այդ բյուրեղյա մոռացկոտությունս. Երբեմն ' ինձանից բաժանվում է ջրի նման, եւ այդ ժամանակ տեսնում եմ, պատկերներ, որոնք կանգնած են ինձ հետ անցյալում. Անցյալի և ներկայի, այլ ոչ թե հետո' միասնություն ձեռք բերելու մեջ.
Գայլուհին հայելիում հանկարծ հանդարտվում է, և իրոք, նա նման էր գետի. Անցյալի գետի.......
Աչքերը նրա, ում ես հասցրել եմ սիրել, միշտ ինձ հիշեցնում են թանկարժեք քարերի, որոնք փայլում են նույնիսկ 'ցերեկով. Նրա աչքերը այնքան հրաշալի քարերի են նման, որ նույնիսկ թվում է մի քար' փափուկ սառեցված. Նրա արցունքները սգո համար են, կորցրած որդու արևի, որ ընկավ երկնքից մի առասպելական գետում, որին սպանեցին բժիշկները..սատանայի թվերով..... Այս տաք քարերը, արցունքներ, որ բերված են սառցե Հյուսիսային ծովից, որ նա խորտակեց իր սառցե հոգում:
...Այդ աղջկա անունը հունական է: ժամանակ առ ժամանակ գալիս է ինձ մոտ, որ բյուրեղյա մոռացության հիշողությունս, որ մի սեւ բիծ է աշակերտի ձախ աչքում, կժպտա ինձ, կծիծաղի ....ու ինչպես ծիծաղում են սովորաբար...
Ինձ մշուշոտ հարբեցողության եմ ուզում նվիրել, ինչպես Սուլլան 'ինձ բռնությամբ կատարել կտա ' արյունապղծությունը.
Թերեւս, այս սարսափելի խառնաշփոթը զգացել են նաև ոչ միայն ես, ոչ միայն իմ հոգին,այլ նաև նա' Գայլուհին....
................Այնուհետեւ տարակուսանքը եւ վախը վերջապես դարձան բուռն Զայրույթս.
Կյանքս չի ցանկանում անմեղսունակ լինել..., քանի որ նրան ազատ թողնելով, այն վարվում է մեզ հետ հռոմեական սրի պես.
Այնպես որ, ես գնացի , իսկ Գայլուհուն կրկին մենակ եմ թողնում......Նրա աչքերը փայլում են...........
Մարի Սյունե.........
Էլիզա Գևորգյան
