Ինչու՞ այսքան երկար չես գալիս... Այս հարցը, որ միշտ մնում է անպատասխան, ծնվում է աննկատ, առանց աղմուկի: Միախառնվելով մայրամուտի հետ' ներկում է հորիզոնը միայնության գույնով, կախվում է հոգուցդ, ինչպես անձրևն է կախվում երկնքից, և հանկարծ պատռելով այն' թափվում այնքան ուժգին, որ թվում է' շուտով կխեղդվես: Իսկ դու չես ուզում խեղվդել, ուզում ես պարել այդ անձրևի տակ, ինքնամոռաց պարել, ու ճչալ' երջանկությունից, և ոչ ցավից: Ուզում ես ներկել երկինքը այն գույնով, որ չունի անուն, որ չունի նույնիսկ գույն:

Ինչու՞ այսքան երկար չես գալիս... Այս հարցի պատասխանը գուցե թաքնված էր այն գրքերում, որոնք բաց ես թողել պարտադիր գրականության ցանկից: Գուցե գրվել էր ամպերի մեջ հենց այն պահին, երբ հայացքդ իջեցրել ես մոխրագույն ասֆալտին: Գուցե հնչել էր հենց այն ժամանակ, երբ հոգնելով առօրյայի անիմաստ աղմուկից' խորասուզվել ես մտքերիդ օվկիանոսի մեջ:

Ինչու՞ այսքան երկար չես գալիս... Այս հարցը անէանում է նույնքան աննկատ, որքան ծնվում է: Անէանում է այն ժամանակ, երբ հանկարծ երկինքը ներկվում է հենց այն գույնով, որ չուներ անուն, չուներ նույնիսկ գույն: Այն թափվում է երկնքից այնքան ուժգին, որ թվում է' շուտով կխեղդվես: Իսկ դու պարում ես, , ինքնամոռաց պարում ու ճչում. Ինչու՞ այսքան երկար չէիր գալիս... Եվ ինչու՞ հայոց լեզվի և ոչ մի գրքի' բայերի խոնարհման և ոչ մի բաժնում երբեք գրված չի եղել այն մասին, որ ներկայի և անցյալ կատարյալի միջև կա այդքան ահռելի անդունդ, կան սրտի անթիվ մոլեգին զարկեր, կան այդքան ցրտաշունչ անձրևներ: Հարկավոր է անպայման խմբագրել հայոց լեզվի բոլոր գրքերը: Դրանցում գրված չէ նաև, որ փոխարինելով ներկան անցյալ կատարյալով' փոխարինում ես նաև մայրամուտն արևածագով:

Ինչու՞ այսքան երկար չէիր գալիս... Այս հարցը գուցեև ունի պատասխան, բայց... Մի՞թե այն կարևոր է հիմա: