Այս խոսքերի օգնությամբ նա փնտրում էր ինձ իրական կյանքում, դրանք յուրօրինակ գաղտնաբառեր էին, որով պետք է ճանաչեինք իրար հազարների միջից։ Նա քայլում էր փողոցներով ու ամենուր, իմիջիայլոց կարծես, կրկնում էր. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Ռեստորաններում նույնիսկ, մենյուն ուզելուց առաջ, միշտ շշնջում էր մատուցողներին. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Բոլոր քրտնած ապակիներին մատով նա գրում էր նույնը. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Ու մարդիկ միայն տարակուսանքով թոթվում էին ուսերը, մատուցողները ժպտում էին բարեհամբույր անտարբերությամբ իրենց։ Մի անգամ դեղատանը, նա երազներից ծանոթ մի բույր էր զգացել և հարցրել էր երիտասարդ վաճառողին. «Մի տղա կա, ում միշտ ես երազում եմ տեսնում և ամեն անգամ նա կրկնում է. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Դուք ճանաչու՞մ եք նրան»։ Վաճառողն ի պատասխան ցինիկ հռհռացել էր և անցել վաճառասեղանի մյուս ծայրը։ Իսկ նա անթարթ նայել էր դեղատան նոր, սալիկապատ հատակին և ծանոթ հոտն անընդհատ տանջում ու խուտուտ էր տալիս քիթը։ Չդիմանալով, հանել էր շրթներկն ու սպիտակ հատակին մեծ տառերով գրել. «Երկնագույն շան աչքերը»։ Վաճառողը գազազած հարձակվել էր նրա վրա. «Օրիորդ, դուք փչացրեցիք ամբողջ հատակը, հենց հիմա վերցրեք այս փալասն ու մաքրեք անմիջապես»։ Եվ ամբողջ երեկո, նա ծնկաչոք մաքրում էր հատակն ու արցունքների միջից կրկնում. «Երկնագույն շան աչքերը, երկնագույն շան աչքերը»։ Իսկ դռների մոտ հռհռում էր ամբոխը, որ հավաքվել էր տեսնելու այդ խփնվածին։
Նա լուռ էր, իսկ ես շարունակում էի ճոճվել աթոռին։
-Ամեն առավոտ,- ասացի ես,- փորձում եմ հիշել այն արտահայտությունը, որով պետք է գտնեմ քեզ։ Երազում թվում է, թե անգիր եմ արել, բայց երբ արթնանում եմ ոչ մի բառ հիշել չեմ կարողանում։